canción de camiñante

chámasme, vento
e ás veces ferido vou

agardo unha sorte de estrelas doces
agardo a sorte da túa estrela
que é a túa man dereita
ou a esquerda
a túa man que palpa pernas e peitos e ollos pechados

chámasme e dis que estás
e eu xa vexo que estás
pero, como?
disme forte e doce
vou levarte os ventos ao teu rostro
e veñen os ventos ao meu rostro
e sigo agardando máis ventos
as túas mans estrelas
gozando do meu corpo doce
do tremer co que desexo
co que te desexo

chámasme cos teus cabelos
co sorriso arriscado dos amantes ceibes
e eu sei que non o somos


fuxe, vento, vai
fuxe que doen as mans baleiras
que me atopan de noite
e eu sen ti
e ti lonxe
e os amantes ceibes so nos meus soños
e as estrelas cheas
so...


****************************************************

Porque o atopei e me lembrou unha historia de amor cercana, sen título. A mín, gústame chamalo "Canción de camiñante". Quizáis porque os que aman son os do camiño máis longo.